خلاصه داستان : 
 
بیل مارکس ( لیام نیسون ) که قبلا جزو نیروی های پلیس بوده است در حال حاضر جزو مامورین حافظت از هواپیماهای مسافربری است . او به علت مرگ دختر کوچکش به الکل روی آورده و زندگی آشفته ای را می گذارند . در یکی از پروازهای نیویورک به لندن ، او پیغامی را از شخصی ناشناس در هواپیما دریافت می کند که T اگر مبلغ 150 میلیون دلار به حسابش واریز نشود هر 20 دقیقه یکی از مسافران را خواهد کشت و …
هواپیماهایی برای نسل های مختلف
سری فیلم های معمولا اکشنی که لوکیشن آن ها تماما در کابین یک هواپیما مسافربری می گذرد کم نیست .  حتی می توان آثاری که مربوط به هواپیما باشند را هم اضافه کرد و با لیست طولانی از این فیلم ها مواجهه شد . البته اینکه تک قهرمانی در هواپیما باشد و بخواهد جان بقیه مسافران بخت برگشته را نجات دهد با فیلم Air Force One  ساخته ولفگانگ پترسون بیش از بیش روی روال افتاد . دشمنان خارجی هستند و یک آمریکایی مسئول نجات بقیه است و در این فیلم هم مستقیما خود شخص رئیس جمهور بزن بهادر می شود ! همان سال هم Con Air اکران شد که این بار یک گروه جنایتکار در یک هواپیما در حال انتقال هستند و قهرمان داستان ( نیکلاس کیج ) باید در آن ارتفاع خود را نجات دهد . در سال های بعد به فیلم های مثل Flight Plan  با بازی جودی فاستر و Passengers  با بازی آن هاتوی می رسیم ، حتی وس کراون ، استاد و یکی از پیشگامان آثار ترسناک یک تغییر ژانر انجام داد و یک فیلم هواپیمایی با تم هیچکاکی ساخت به نام Red Eye . جدا از فروش یا سرگرمی ، این آثار به هیچ عنوان بار هنری ویژه ای ندارند و همانطور که گفته شداکران می شوند تا سودی حاصل  کنند و بعد به راحتی از یاد سینمادوستان می روند و معمولا خود سازندگان هم به موضوع واقف هستند . شاید تنها فیلم متفاوت و احتمالا بهترین آن ها United 93  ساخته پاول گرین گراس باشد که ماجرای داخل یکی از هواپیماهای سرنگون شده مربوط به 11 سپتامبر بود .
لیام نسون = بدون توقف !
در حال حاضر بیشتر متون سینمایی و نقد ها درباره فیلم های اخیر لیام نسون این است که ، چرا اسکار شیندلر سینما رو به چنین فیلم های سخیفی آورده است و هزاران آه و ناله دیگر ! شاید بعد از فیلم های Taken  و Unknown  این ناله ها جواب می داد ولی دیگر فایده ای ندارد . نسون راه خود را در این دوره از زندگی اش انتخاب کرده و اتفاقا خیلی خیلی هم موفق است و تماشاگران هم دوستش دارند و خلاصه همه راضی هستند . آن ناراضی ها هم اتفاقا فیلم ها را می بینند و اگر هم خوششان بیاند احتمالا به پرستیژ هنری آنها بر می خورد که بخواهند از یک فیلم اکشن تعریف و تمجید کنند . پس آسان ترین راه که همان کوبیدن اثر باشد را انتخاب می کنند ! نسون شاید در سری فیلم های اکشنی که اخیرا بازی کرده تقریبا یک شخصیت را بازی کرده ولی زیبایی قضیه  اینجاست که همچنان باورپذیر و دوست داشتنی است و می تواند دل تماشاگرش را ببرد . صورتی که نسون دارد در حالت عادی یک آدم زخم خورده زندگی را تداعی می کند و کافی است یک اسم و یک پیش زمینه ای برای او فراهم سازید و همین صورت بیشتر کار را انجام می دهد .
درست است که در فیلم ها از بدل کار استفاده می شود ولی همان سکانس های اکشنی که او حضور دارد و خبری از بدلکار نیست به شدت جذاب و کارآمد است . وقتی نسون در این فیلم به گوشه و کنار هواپیما سرک می کشد ، وقتی که استرس مرگ مسافران را دارد و زمانی که عصبانی شده است را کاملا باور می کنیم . مثلا ببینید سکانس هایی که او در طول فیلم به نزدیک ترین دوستانش هم شک می کند ، همزمان یک مامور جدی است و همزمان یک دوست دلسوز که خودش هم به تهمتی که زده است شک دارد ، این تیپ بازی ها برای چنین شخصیت هایی کار هر بازیگری نیست . ست مک فارلن در اسکار سال 2013 هنگامی که نسون می خواست روی سن بیاید به او لقب ( قهرمان مدرن اکشن آمریکایی ) را داد که کاملا برازنده است و حتی اگر فیلم هایش فراموش شوند ، خود پرسوناژ لیام نسونی هیچ وقت از ذهن ها پاک نخواهد شد .
هدف فیلم چیست ؟
به جز نیمه های آخر فیلم که تروریست مشخص شده و یک سری دیالوگ های شبه یازده سپتامبری و مثلا سیاسی رد و بدل می شود و به سمت ایدئولوژیک شدن اثر پیش می رود ، در نهایت هدفش سرگرم کردن مخاطب است و به شدت موفق است . فیلم واقعا توقف ندارد به جز سکانس آخرش که قرار است تمام شود ! استرس در تمام فیلم موج می زند و اینکه هویت تروریست داستان تا آخرین لحظه ها از فیلم مشخص نمی شود جذابیت فیلم را دوچندان کرده است . آدرنالین خون بیینده اش را بالا می برد و برای آنهایی که انتظاری هم جز سرگرم شدن نداشتند کاملا راضی کننده است .
یک نقل قول از کارگردان
برایم جذاب بود که یک فیلم هیجانی در یک لوکیشن بسته بسازم و فکر می کنم هر کارگردانی باید چنین سبکی را در طول کارش امتحان کند و چون شخصا از پرواز وحشت دارم برای همین دیدم بهترین گزینه برای ساخت این فیلم هستم !
حرف آخر
از حرکت های شیطنت آمیز دوربین لذت ببرید . در این فیلم های فضای بسته ، مخصوصا یک هواپیما ، کارگردانی کار بسیار مهمی است و کافی است که، کوچکترین خطایی رخ بدهد و کاملا توی ذوق بیننده می زند . اما انتخاب های درستی که خومه کولت سرا ، کارگردان اثر برای قاب هایش داشته و در بعضی مواقع به جای کات ، با کمک جلوه های ویژه حس پلان سکانس را تداعی می کند بسیار جذاب است و دیدنی .
مجید میرجمالی