خلاصه داستان :

آقای چو ( تونی لونگ ) و خانم چان ( مگی چنگ ) به تازگی با همدیگر در محله ای در هنگ کنگ همسایه شده اند . همسران این دو نفر به خاطر مسائل شغلی همواره در سفر و رفت و آمد هستند . یک روز آقای چو ، خانم چان را به صرف چای دعوت می کنند و هر دو شروع به صحبت درباره زندگی و همسران و کارشان می کنند و در خلال این گفتار انگار به همسران خودشان شک می کنند که نکند این دو نفر با همدیگر در هر ارتباط باشند و دارند به بهانه سفر کاری به خیانت دست می زنند و …
عشق نوستالوژیک
در حال و هوای عشق همانند اسمش است . بی ریا و پاک در حال و هوای یک عشق سپری می کند و بیشتر بر احساس های شخصیت هایش زوم کرده است تا مثلا روایتی پیچیده . لوکیشن دهه شصت هنک کنگ فیلم به بار نوستالوژیک ماجرا بیشتر دامن زده و کاملا یه حس مالیخولیایی لذت بخش به کلیت ماجرا داده است . دهه 90 و اواخرش فیلم های عاشقانه بیشتر به گذشته رجوع می دادند ، انگار که در این دوره هیچ عشقی در کار نیست و این خود به خود هم به صداقت فیلم و سازنده اش بر می گشت که مستقیم دارد اعتراف تلخی می کند و از طرفی هم تماشاگرش را مایوس می کرد که چرا برای این لحظه ای که زندگی می کنیم یک فیلم عاشقانه دوست داشتنی وجود ندارد ! تقریبا از سال 2005 به بعد این شیوه تغییر کرد و در حال حاضر فیلم های رمانتیک بسیار دلچسب و دوست داشتنی برای همین دوره و زمان ـه که می گویند عشقی در کار نیست وجود دارد .
داستان و روایت
داستان سرراست است . وونگ کار وای همیشه در روایت کردن ماجرای خود استاد بوده و به بی راهه نمی رود . در اینجا آرام آرام چه از طریق اتفاقات و تصویر و چه دیالوگ های مشخصی کم کم نتیجه ماجرا برای ما مشخص می شود و تلخی و شیرینی اش به کنار ، به شدت دل نشین و دوست داشتنی است . البته در مواقعی این روایت با اینکه مستفیم است اما جسته گریخته و پراکنده وبا جای خالی های بسیار تعریف می شود و حذف های زیادی در بخش های میانی داستان وجود دارد .
لوکیشن و اشیا و لباس ها …
وونگ کار وای در بیشتر آثار خود ، شخصیت هایش را در قاب می گذارد تا بهانه باشد برای نشان دادن فلان منطقه ، ارجاع دادن به دوره ای خاص از تاریخ ، تاکید بر وجود اشیا در اطراف شخصیت ها و …  حتی این موارد در ترکیب بندی هماهنگ لباس و صحنه هم وجود دارد . طراحی لباس در این فیلم تماشایی است و مثلا سخت است شخصیت اصلی را بدون آن کت و شلوار تیره فرض کنیم . یا مثلا لباس های رنگارنگ خانم چان که حس شادی غریبی را در هر سکانس و نما ایجاد می کند .
برای  بیننده های شرقی
عشقی که این فیلم تعریف می کند بیشتر مناسب ما شرقی هاست . مخاطبین ایرانی همواره با عشق های به سرانجام نرسیده و شکست خورده ( البته اگر تعریف از نرسیدن به معشوق را شکست بگذاریم ! ) همراه بوده ( یک نمونه واضح کازابلانکا ) . برای همین این اثر وونگ کار وای به اصطلاح ساخته شده برای روحیه های گرم و شرقی که هنوز کاملا غرق فرهنگ غربی نشده اند و ته دلشان نیم نگاهی به عشق های لیلی مجنونی دارند . این نوع عشق را کمتر می توان باور کرد ، حتی بر پرده سینما . ولی تمام تکه های ناب فیلم به طوری کنار هم چیده شده است که حتی اگر بدبین هم باشیم ، دوست داریم که باورش کنیم .
یک نقل قول از کارگردان
قبل از ساخت فیلم فکر می کردم کار آسانی است . چون فقط دو شخصیت داشتیم و کل فیلم حول این دو نفر بود . هنگام نوشتن و ساخت اثر بود که پی بردم از تمام کارهایی که قبلا ساخته بودم سخت تر بود چون باید جزئیات زیادی را در فیلم قرار می دادیم .
حرف آخر
فیلم های وونگ کار وای را فقط باید دید . بعضی آثارش باعث می شود طور دیگری به اطرافمان نگاه کنیم .

مجید میرجمالی