خلاصه داستان:
رومانی، سال 1987، سال­های آخر حکومت کمونیستی چائوشسکو: کنترل موالید ممنوع است و سقط جنین مجازات مرگ دارد. گابیتا حدود 5 ماه است که ناخواسته باردار شده و با ناامیدی از دوست و هم­اتاقی­اش در خوابگاه دانشگاه، اوتیلیا کمک می­خواهد. شرایط باعث می­شود برای سقط غیرقانونی به مردی روی آورند؛ اما پول کمترین بهایی است که باید بپردازند…

…………….
جشنواره­ی کن در سال­های اخیر از فیلم­های ساده با مضامین انسانی استقبال خوبی کرده است. فیلم­هایی که با امکانات کم و در فضایی رئالیستی عموماً با شخصیت­هایی محدود ساخته می­شوند؛ داستان ساده­ای دارند و در مقابل روی شخصیت و مضمون­های انسانی تمرکز می­کنند. برادران داردن که با «روزتا» در سال 1999 و با «کودک» در سال 2005 نخل طلا را به دست آوردند و دیگر فیلم­هایشان نیز همواره در کن مورد استقبال قرار گرفته، نمونه­ی همین نگاه هستند. فیلم «کلاس/ در میان دیوارها» ساخته­ی لوران کانته نیز که در سال 2008 نخل طلا را از آن خود کرد، در همین گروه فیلم­ها قرار می­گیرد.
عده­ای اعتقاد دارند توجه کن به فیلم­های “معمولی” که نمونه­های بهتر و عمیق­تری از آن­ها قبلاً در تاریخ سینما ساخته شده، بیش از حد لازم است. بعضی دلیل آن را دهن­کجی کن به بزرگان دانسته­اند و بعضی توجیهات دیگر تراشیده­اند؛ اما از تئوری­های توطئه که بگذریم، بسیاری هم هستند که تحسین­گر فیلم­هایی از این دست هستند و آن­ها را نزدیک به زندگی معرفی می­کنند. فیلم­هایی که درشان عموماً مشکلات اجتماعی با ته­مایه­ی سیاسی نیز مطرح است.
کریستین مونجیو نیز که از کارگردان­های متفاوت سال­های اخیر است، با تنها 4 فیلم جزو کارگردانان محبوب کن شده است. مونجیو را می­توان اصلی­ترین چهره­ی موج نو سینمای رومانی حساب کرد که با چهره­هایی چون کریستی پویو، کریستین نِمِسکو، رادو مونتِئان به عبارتی از سال 2004 و با برنده­ی نخل طلای بهترین فیلم کوتاه شدن «ترافیک» ساخته­ی کاتالین میتولِسکو آغاز شده.
«4 ماه، 3 هفته و 2 روز» روی نگاتیو 35 فیلمبرداری شده و نور طبیعی، نماهای طولانی چه ثابت و چه با تکان­هایی به دنبال شخصیت­ها و غیاب موسیقی همه در خدمت خلق فضایی واقع­گرایانه و سبکی مینیمال هستند. اضطراب درونی شخصیت­ها در فضای فیلم جاری است و محیط خاکستری پیرامونی نیز تحت تأثیر حکومتی سرکوبگر و فضایی بسته در فیلم موج می­زند. در این میان اما رابطه­ی انسانی دو شخصیت فیلم، که از یک سو فداکاری بزرگی را می­رساند، را می­توان مضمون اصلی فیلم دانست که در شعار تبلیغاتی فیلم نیز متجلی است: “تا کجا حاضرید برای دوستتان قدم بردارید؟“
مایک لاسال در سان فرانسیسکو کرانیکل می­نویسد: “اول باید از فیلم لذت برد. بعد، از آن حیرت کرد. و سپس، وقتی هیجان فروکش کرد، «4 ماه، 3 هفته و 2 روز» باید جداً مطالعه شود؛ چرا که کارگردانش، کریستین مونجیو، صحنه­هایی خلق می­کند که به هیچ چیز پیش از خود شباهتی ندارند.” کنت توران در لوس آنجلس تایمز نیز این را فیلمی دانست که “تعهدش به واقعیت مثل هیچ چیزی که عادت به تماشایش داریم نیست.” مایکل اسراگو نوشته: “بدون یک شلیک گلوله (و فقط یک تکان چاقو)، «4 ماه، 3 هفته و 2 روز» تبدیل به یک فیلم تعلیقی اگزیستانسیالیستی با بالاترین مخاطرات قابل تصور می­شود: نجات روح انسان.” جاناتان روزنبام تأثیرگذاری اصلی فیلم را در احترامی که به تماشاگرش می­گذارد می­داند؛ اینکه از تماشاگر انتظار دارد مضامین تلویحی داستان چندوجهی­اش را دنبال کند، بدون اینکه لزوماً آن­ها را به صراحت بیان کند.
فیلم علاوه بر نخل طلا برنده­ی جایزه­ی فیپرشی (فدراسیون بین­المللی منتقدان) کن 2007 نیز شد و در لیست فیلم­های برگزیده­ی بسیاری منتقدان در آن سال قرار گرفت. در نظرسنجی سالانه­ی سایت اند ساوند هم به عنوان فیلم برگزیده­ی سال 2007 انتخاب شد. در جوایز سالانه­ی سینمای اروپا نیز برنده­ی بهترین فیلم و بهترین کارگردانی و نامزد بهترین بازیگر زن و بهترین فیلمنامه شد و نامزد بهترین فیلم خارجی­زبان گلدن گلوب نیز بود.
* * *
از گوشه و کنار:
–         فیلمبرداری در پاییز 2005 انجام شده.
–         عنوان فیلم در ابتدا «داستان­هایی از عصر طلایی» بود و قرار بود طنز باشد؛ این عنوان بعداً برای فیلم سوم مونجیو در سال 2009 استفاده شد.
–         ماجرای فیلم بر اساس داستانی واقعی که آشنایی قدیمی برای مونجیو تعریف کرده بود، شکل گرفته.
–         فیلم ارسالی رسمی رومانی برای رقابت در رشته­ی بهترین فیلم خارجی­زبان هشتادمین دوره­ی جوایز آکادمی اسکار در سال 2008 بود که البته به فهرست نامزدها راه پیدا نکرد؛ جک متیوز در نیویورک دیلی نیوز این را مایه­ی ننگ اسکار آن سال دانست.
 
سهند الهامی