خلاصه داستان : 
بعد از تمام شدن خدمتش در جنگ ، تامی کلنون ( تام هاردی )  که  جوان ترین پسر یک بوکسور الکلی است ، به خانه خود باز می گردد . او در این مدت توسط پدر الکی اش تمرین می بیند تا در مبارزات MMA  که ترکیبی از مسابقات بوکس و حرکات رزمی است شرکت کند و در این میان است که متوجه می شود حریفی که قرار است با اون مسابقه نهای اش را انجام بدهد برادر بزرگتر خود اوست … 
……….
درام ورزشی که می توان آن را باور کرد
مبارز یکی از متفاوت ترین آثار ورزشی است که بیشتر از اینکه مسابقه در آن اهمیت داشته باشد ، شخصیت ها پر رنگ هستند و می توان به جای تم ورزشی هر چیز دیگری را به جای آن فرض کرد . معمولا این قبیل آثار روی یک فرد فوکوس می کنند . بیننده تنها یک شخصیت را می شناسد و تا پایان فیلم می خواهد ببنید ماجرای او به کجا ختم می شود و اینکه در یک فیلم ورزشی ماجرای هر دو رقیب را ببینیم و هر دو شخصیت داستان برایمان اهمیت داشته باشند قدرت نویسندگی و کارگردانی بالایی می طلبد که فیلم مبارز به راحتی از عهده آن برآمده است . برای اینکه بار دراماتیک داستان هم بیشتر شود این دو رقیب در این فیلم برادر هستند و چیزی که ممکن بود باعث بیش از حد سانتی مانتال شدن فیلم بشود و آن را تبدیل به یک فیلم ملودرام ورزشی معمولی کند ، در اینجا برعکس جواب داده و باعث عمیق تر شدن رابطه دو شخصیت داستان شده است . این روش متفاوت را در فیلم ورزشی و بسیار خوب Rush  هم شاهد هستیم که هر دو قطب داستان برای بیننده از یک میزان اهمیت برخوردارند و به هیچ عنوان برنده و بازنده ای وجود ندارد و فقط مسیر یک رابطه انسانی درست به تصویر کشیده می شود .
 سه راس مثلث بازیگری فیلم
تام هاردی که در این فیلم نقش تامی را ایفا می کند هنوز ناشناخته بود و اتفاقا با همین اثر بود که تهیه کنندگان بیشتری به سراغش رفتند و در سال های بعد او را در فیلم هایی نظیر تلقین ، شوالیه تاریکی بر می خیزد و بی قانون دیدیم . البته هاردی از تیپ بازیگر هایی نیست که بخواهد یک سوپراستار توخالی بشود که فقط مدتی فیلم های پرفروش بازی کند . انتخاب های او از اوایل کارش نشان داده که بیشتر فیلم نامه هایی که حرفی برای گفتن داشته باشد را انتخاب می کند و هیچ ابایی هم از قبول نقش های مکمل ندارد . تامی در اینجا شخصیتی تاریکی دارد . چه در ظاهر و چه در عمل . گذشته ای که گذرانده او را عصبی و لجوج کرده است و گاهی اوقات تحملش واقعا سخت می شود . اما در طول فیلم است که متوجه می شویم او همانند یک قهرمان واقعی است و عشق و علاقه ای که در درونش وجود دارد را نمی داند چگونه به اطرافیان خود نشان بدهد .
جوئل ادگرتون  در نقش دیگر مبارز داستان و برادر اندی است یعنی برندان . یک مرد خانواده دوست که شغلش تدریس است . بسیار دوست داشتنی و سر به زیر . اما در کلوب های شبانه به مبارزه دست می زند تا با درآمد حاصل از آن بتواند خانه خود را حفظ کند . در مواقعی سخت است که نخواهیم او در مسابقه برنده شود و ادگرتون به راحتی توانسته حس دوست داشتن شخصیتش را به ما منتقل کند
نیک نولتی در نقش پدی  به راستی که تک ستاره فیلم است . هر سکانسی با حضور او با گرمایی همراه است و از طرفی  یک غم هم در شخصیت و هم در گفتارش وجود دارد . به راستی که این فیلم یکی از بهترین نقش آفرینی های نولتی در عالم سینماست .  او طوری این شخصیت را بازی کرده که در عین حال می دانیم گذشته سختی داشته و به علت اینکه جزو نیرو های دریایی بوده ، روحیه نسبتا خشنی هم دارد ، اما از ته دل می خواهد الکل را ترک کند و رابطه بد خود را با پسران خود بهبود ببخشد .
مهم ترین تاثیر فیلم
سکانس هایی در این اثر وجود دارد که چنان درگیر کننده و نفس گیر است که نمی توان از آن چشم برداشت . انگار که همزمان گردن شما را فشار می دهند و نمی گذارند درست نفس بکشی ! این فیلم همین کار را می کند . از دیگر خاصیت هایش احساس گرایی ناب آن است که مطمئنا و بدون شک اشک سنگ دل ترین بیننده ها را هم در می آورد . واقعا نمی توان بعضی از سکانس ها و دیالوگ های رد و بدل شده در این فیلم را دید و یاد زندگی خودمان یا اطرافیان نیفتیم . فیلم درباره عشق ، رحم و شفقت ، تلاش ، صبر و تحمل و  شخصیت های شکست خورده صحبت می کند و به درستی پیامش را می دهد اما شاید مهم ترین حرف فیلم درباره بخشش باشد . وقتی فشاری که بر روح و روان سه شخصیت اصلی داستان است را می بینیم و زمانی که در نهایت متوجه می شویم که بخشش است که می تواند نجات دهنده این ها باشد و تمام مقایسه های حال و گذشته زندگی را از بین ببرد ، شاید روی بخشش بیشتر فکر کنیم و همین فیلم را برای ما ارزشمند تر خواهد کرد .
یک نقل قول از کارگردان
از فیلم قبلی خودم ، Pride and Glory ، یاد گرفتم که مردم دوست دارند که وقتی از سالن سینما بیرون می آیند نسبت به زمانی که وارد آن شدند ، حس بهتری نسبت به اطراف خود داشته باشند و همین موضوع را در هنگام ساخت Warrior مدنظر خودم قرار دادم .
حرف آخر
فقط باید گفت فیلمی که واقعا ارزش دیدن دارد و تک تک سکانس های آن مفید است و به تماشاگرش احترام می گذارد و تا آخرین لحظه او را رها نمی کند .

مجید میرجمالی